16 november -16:00

Ik ben net gebeld door het stoppen-met-roken programma. WeQuit. Ik ga in een groepje stoppen. Ik ben uitgebreid ondervraagd door een medewerkster: wat waar waarom en hoeveel. En rook ik ook als ik ziek ben? [bloos: ja] “nee” zeg ik. En heb gelijk spijt dat ik niet eerlijk was. “Ja toch wel” zeg ik snel. Elke dag een pakje. Ziek of niet.
Geen oordeel van haar kant. Ze is er duidelijk om me te helpen en is blijkbaar wel wat gewend.

Ze raadt me aan om nicotinepleisters te plakken. Wordt allemaal opgestuurd. Gratis. Blijkbaar zijn pleisters en zuigtabletjes gebruiken niet valsspelen, maar de meest effectieve manier om het stoppen vol te houden. Prima.

Alles wordt geregeld. Ik stel nog wat vragen en ik zal wel twijfelend overkomen, want ze verzekert mij dat dit een goed idee is. En dát had ik even nodig..

Ik heb er nu ook wel vertrouwen in.
Zelfs bijna zin.
Zoveel “bijna zin” zelfs dat ik alvast door het werkboek ga en mijn huiswerk (ja echt) doorneem. Ik lees de tips door.
Die zijn handig.
Ik volg braaf alle adviezen op en bereid me voor op de ontwenningsverschijnselen.

Ik plan mijn stopdatum: zondag 24 november

Nu moet ik volgens het werkboek alleen nog m’n “rookmaatje” op de hoogte brengen dat ik stop met roken. Blijkbaar gaat dat helpen. Met een knoop in m’n maag app ik Kim. Dat ik een stoppen met roken cursus volg en ik dus niet meer met haar ga roken. Ik voeg er ook nog half grappend aan toe dat onze vriendschap dus hoogstwaarschijnlijk voorbij is, omdat we nooit meer samen gaan kletsen en peukies doen. Tenzij we een nieuwe andere gezamenlijke hobby kunnen vinden. “..pottenbakken ofzo” voeg ik er nog even sarcastisch aan toe.

Ik leg gelijk m’n telefoon weg zodat ik haar verontwaardiging niet hoef te lezen.

Ze belt me gelijk.  
Dat ze super trots op me is.
Ik glimlach.
Dat viel mee.

< vorige                     | naar het overzicht |                    volgende >